#22. `Dlaczego?

01.08.2017, Wtorek
Obudziłam się przed dziewiątą.Zastanawiałam się jak znalazłam się w łóżku bo przecież zasnęłam w ogrodzi, za pewne Harry maczał w tym palce.
Po jakimś czasie przerwał mi sms od Mariki.

Niall do mnie napisał... :D Rozumiesz?

Nie odpisywałam jej nawet tylko wróciłam do naleśników, które powoli się przypalały.

-O jak tu ładnie pachnie.- wstał mój książę.

-Danie dla mojego ukochanego.Proszę- podałam mu talerz z naleśnikami, czekoladą i owocami.

-Kochana jesteś - no tak kochana mogę być, ale żeby mi powiedzieć, że mnie kocha to już nie łaska?

Podeszłam do niego i się zaczęliśmy całować.

-Muszę ci coś powiedzieć...- zaczęłam się bać jego tonu.- Wczoraj dowiedziałem się, że muszę lecieć do Los Angeles z chłopakami.

-Na ile?- zapytałam a on spuścił głowę.- Harry słucham...

-Do trzech tygodni...- boże jedyny.

-Nie mam wyjścia muszę cię puścić. Jakoś trzeba wytrzymać.- powiedziałam.

-Nie chciałem żeby tak wyszło, ale praca to praca.

-Harry rozumiem, nie musisz się mi tłumaczyć.- odparłam.

Pocałował mnie tak słodko. 

Poszłam zadzwonić do Mariki i powiedziałam jej, że mogę wrócić dopiero wieczorem, a potem poszłam się przebrać w <Klik>.

Gdy byłam gotowa zeszłam do Harry'ego na dół. Po chwili zadzwonił dzwonek. Bez zastanowienia zerwałam się z kanapy i poszłam otworzyć. Idiotko to mogła być Vanessa - na szczęście nie była. W drzwiach stał Niall z... no właśnie z Mariką.

-Cześć.- powiedziałam.

-Hej.

-O siemka Marika...- bożeeee ten ludzi potrafi wystraszyć, zabić to za mało.

-Ey... skąd ty znasz Marikę?- spytał Niall.

-No chyba było się u Olivii.

-Foooch.- uwielbiam tego blondyna.- Idziemy się przejść?

-No chodźcie no...- i po co to błaganie?

-I co się męczysz kobieto?- zaśmiałam się.

***

Po trzydziestu minutach byliśmy  w parku.

-To gdzie idziemy?- spytałam.

-Nie wiem, łąka?- zaproponował Niall.

-To łąka.- zaśmiała się Marika.

W drodze złapałam Harry'ego za rękę a on to wykorzystał i wtulił się do mnie.

-Dobra. Teraz tak szczerze od kiedy jesteście razem?- wiedziałam wiedziałam...

-Eeeee...- Harry musiał się w ciąć i powiedzieć.

-Od pięciu dni.

-Jak mogłaś mi nie powiedzieć?!

-No jakoś tak wyszło.

-Pytałam się to ty niee, nic nas nie łączy.- uśmiechnęłam się tylko.- Teraz się do ciebie nie odzywam.

-No weź.- spojrzałam się na nią błagająco.

-Nie Foch.- powiedziała stanowczo.
-Ej no...

-Dobra, ale i tak ci tego nie daruje idiotko.- przytuliła mnie.-   Gratulacje.

Gdy byliśmy na dole Harry usiadł a ja mu między nogami (jakkolwiek dziwnie to brzmi). Siedzieliśmy i gadaliśmy o czym się nasunęło.

-Olivia, chodź przejdziemy się.- powiedział Harry.

-Idziemy na murek?- zaproponowałam.

-Gdziekolwiek chcę z tobą porozmawiać.

Po chwili byliśmy już na miejscu.

-Będę bardzo tęskniła.- oznajmiłam.

-Ja też.

Zaczęliśmy się całować, aż w końcu z moich oczu polały się łzy.

-To tylko trzy tygodnie.

-Nie Harry to aż trzy tygodnie.- powiedziałam.- To dla mnie trudne.

-Dla mnie też. Przyzwyczaiłem się do twojej obecności, przez ten okres stałaś się dla mnie bardzo ważna.

***

Harry odprowadził mnie do domu. Niestety musiałam się z nim pożegnać. Było to jedno z najtrudniejszych pożegnań w moim dotychczasowym życiu. Tylko dlatego, że kocham Harry'ego i wiele dla mnie znaczy.